De Extreme survival van 2014

Mentale beproeving, fysiek zwaar, weinig comfort, teamplayers, vriendschap, voedsel uit de natuur, overleven. Zomaar een paar woorden die aansluiten op dit programma. Ongetwijfeld kunnen de deelnemers na deze week er meerdere bij bedenken. Dit alles in een prachtige setting, namelijk in de grensstreek van Noorwegen en Zweden, in Lapland en één van Europa's laatste echte wildernissen.

Vaak wissel ik van locatie met programma's die ik buiten Nederland en België uitvoer. Dit is echter de vierde keer dat ik deze survival in dit gebied uitvoer. Het is simpelweg te mooi hier en uitstekend voor een programma als deze. Toen ik weer aanwezig was, dacht ik; misschien volgend jaar toch maar van locatie veranderen, maar nu ik thuis ben denk ik; volgend jaar gewoon terug!

Met de kleinste groep ooit voor de Extreme survival, drie man, besloot ik de week toch door te laten gaan. Om de simpele reden die ik zojuist hierboven beschreven heb en daarnaast vind ik het heerlijk om hier te zijn. Dan maar iets minder verdienen, maar wel weer een week beleven die ik nooit zal vergeten. Wat heeft nu meer waarde?

De eerste dag is altijd een voorbereidingsdag. Iedereen heeft dan nog zijn maaltijden, maar zodra het diner genuttigd is, begint de Extreme survival. Qua locatiebepaling laat ik dit altijd aan de groep over. Ik vertel hen de voor- en nadelen van verschillende plekken en vervolgens moeten zij hun verantwoordelijkheid nemen. De keuze was gevallen op een prachtige vlak plekje tegen het meer. Al snel bleek ik te maken te hebben met zeer daadkrachtige mannen. De sfeer en motivatie zat er goed in en in korte tijd was er genoeg hout verzameld voor een paar dagen. En dat was belangrijk, want hoe moet je je anders warm houden zonder oa een slaapzak? Hun eerste beproeving, naast een nat pak, ervaarden de heren meteen deze nacht. De wind stak op en een vuurtje fatsoenlijk naast hun te stoken bleek onmogelijk. Vanuit mijn slaapzak leefde ik behoorlijk met hun mee. Toch kwamen ze niet naar mijn toe om te vragen wat te doen, maar doofden ze het vuur en besloten zo de nacht door te brengen. Ook een belangrijke mentale survivalskill; improvisatie en acceptatie!

Dag twee:

Het leek hun verstandig om hun gemaakte onderkomen van tarpen te verplaatsen naar een plek meer in de luwte te verhuizen. Weer een nacht beleven zoals ze hem zojuist hadden wilden ze niet meer. Een verstandig plan; zo gezegd, iets langer gedaan. Zeker nu ze geen voedsel meer hebben zoals ze gewend zijn. Hun ontbijt bestond deze ochtend al uit verschillende soorten bosvruchten. Kan je het voorstellen?

Honger. Wat kan je er tegen doen? Heel simpel gezegd; op tijd actie ondernemen om voedsel te bemachtigen, want hoe langer je wacht, hoe moeilijker het gaat worden....want je energie neemt af. Daarom moet je wel meteen beginnen. Alert zijn voor de 'jacht'. In dit geval de jacht op kikkers en slangen. Een kikker vangen is niet al te moeilijk. Alhoewel het misschien wel enige oefening vraagt om ze direct te pakken. Maar een adder, de enige gifslang hier die in grote getale voorkomt, heeft toch een serieuzere aanpak nodig. Zo reageerde iemand zeer snel toen er ineens een adder voor hem lag. Met een stok binnen handbereik wist hij de slang snel achter de kop tegen de grond te drukken en snel de kop af te snijden. Op dat moment zeer belangrijk voor de maag en het moreel, want deze dag was uitgetrokken om vis te vangen en dit had helaas geen resultaat opgeleverd. Dit was dus eeen behoorlijke opsteker. De dag ervoor hadden ze kikkers en een eekhoorn (roadkill) te eten. Nu dus wederom dierlijke eiwitten met wederom een paddenstoelenmelange. De dagen hierna wisten deze survivors kleine visjes te vangen waardoor er elke dag een 'fatsoenlijke' survivalmaaltijd was, maar toch niet de calorieën bracht die ze moesten hebben.

De overige dagen zag ik duidelijk dat routine en gewenning een belangrijke plek ik hun survival nam. Ze kregen duidelijk controle over de situatie en gingen hier heel volwassen mee om. Iedereen heeft zijn breektpunt. Ook deze mannen. En alhoewel ze er soms echt doorheen zaten, wisten ze elkaar toch te motiveren of juist even met rust te laten om de momenten waarop dat nodig was. Ik heb geen enkele irritatie gezien en dat zegt toch wel iets over hen als persoon en hun relativatievermogen.

Nog een leuke bijkomstigheid (voor mij althans) was het Noorderlicht. Voor de vierde keer op rij in dit gebied heb ik dit schitterende natuurverschijnsel waargenomen. Ik zag het, riep de groep en hebben we samen een tijdje staan kijken. Helaas leverde dit voor hen geen schouwspel op en na een tijdje besloten ze te gaan slapen. Logisch gezien hun situatie. Ik was echter fit aangezien ik mijn maaltijden had om hun zo goed mogelijk tijdens hun survival te begeleiden en bracht nog een paar uurtjes in de kou. En met succes! Zie de foto's hieronder.

Meer foto's zijn te zien op mijn Facebook pagina https://www.facebook.com/wildernisschool